»MAGLENO POPODNE«, pjesma prvi put objavljena u knjizi Lirika (Zagreb 1919) kao dio ciklusa Pir iluzija, te u konačnoj verziji u knjizi Poezija (Zagreb 1969). Slobodnog je stiha i proizvoljne rime. Tamnu i bezizlaznu atmosferu pjesme Krleža dočarava nizanjem oksimoronskih asocijativnih niti koje dobivaju novo značenje u trajnom procesu pretvaranja smisla u protusmisao. Simboli sunca, Pegaza, lađe, harfe, duše, koji inače označuju vitalnu snagu, pjesništvo, život, harmoniju, kreativnost i vitalnost, u ovoj se pjesmi, postavljeni u novi kontekst, pretvaraju u vlastitu suprotnost. (»Danas je sunce očajno, jadno: /.../ o, danas svi Pegazi krila po kalu i maglama vuku. / Plaze sve sjene, kô umorne lađe, kad rasparanog jedra plove u žalosnu luku, / i danas ne zvone harfe jer umor proždire ruku. /... / Duša je danas sanduk / u koji smrt rupe crne svrdla i dube.«) Završnim oksimoronom istaknuta je tamna i jeziva atmosfera pjesme; u njoj se izravno odvija neravnopravna borba dvaju suprotstavljenih skupina simbola iz koje smrt, kao kraj svega pozitivnoga, izlazi kao pobjednik.